«Проста адчувала сябе пацуком». Маладая журналістка расказала, як кінула раёнку, куды яе размеркавалі

Уступная кампанія пачнецца ў Беларусі праз пару месяцаў, і для многіх стаіць пытанне не толькі пра тое, на якую спецыяльнасць ісці, але і пра выбар паміж бюджэтным і платным аддзяленнямі. Хто ідзе на бюджэт — таго пасля навучання чакае прымусовае размеркаванне, а калі на яго не паедзеш — то налічаць буйны доўг. «Еўрарадыё» адшукала дзяўчыну, якая праз паўгода звольнілася з месца адпрацоўкі, і распытала пра тое, як яна гэта рабіла і з якімі вынікамі.

15.03.2024 / 21:55

Фота ілюстрацыйнае

Паліна (імя змененае) некалькі гадоў таму скончыла журфак БДУ. У свой час дзяўчына паступіла на бюджэт, а пасля заканчэння ВНУ яе адправілі на размеркаванне ў раённую газету.

«Мэты застацца ў Мінску ў мяне не было, наадварот, я хацела змяніць лакацыю і пачаць новае жыццё з новай працай. Хоць я выдатна разумела, што гэта будзе за праца. Мне трэба было пачаць сваю кар'еру ў дзяржаўнай рэдакцыі праз год пасля падзей 2020 года».

Часцей за ўсё Паліна займалася асвятленнем мерапрыемстваў, хадзіла на гарадскія акцыі, брала каментары ў вядомых мясцовых жыхароў, у тым ліку ў чыноўнікаў.

«У цэлым, працаваць мне там не падабалася. У нейкі момант мяне нават пазбавілі псеўданіма, пад якім я пісала свае матэрыялы. Ці займалася я прапагандай? Не ведаю. Адказаць сабе на гэтае пытанне я не магу. Так, я пісала матэрыялы з чыноўнікамі, якія неслі пралукашэнкаўскі парадак дня. Ці пісала я што-небудзь там ад сябе? Не. Ці падабалася мне гэта? Таксама не».

Цягам паўгода, якія дзяўчына там працавала, яе моцна грызла сумленне. Яна разумела, што многія яе сябры і аднакурснікі працаваць журналістамі ў Беларусі не могуць. Некага пасадзілі, некага затрымалі, многім давялося з'ехаць.

«На фоне ўсяго гэтага я адчувала сябе проста пацуком. Бо мне плаціць грошы дзяржаўная рэдакцыя, бо мяне не затрымаюць і не пасадзяць. Я была не згодная з рэдакцыяй, не згодная з рэдактарам, але працягвала працаваць там са страху і думала, што мне ці маім блізкім могуць зрабіць балюча».

Поўнамаштабнае ўварванне Расіі ва Украіну зрабілася для Паліны апошняй кропляй. Працягваць працаваць у дзяржаўным выданні яна больш не магла і вырашыла звольніцца, нягледзячы на неадпрацаванае размеркаванне.

«Калі пачалася вайна, я якраз была на бальнічным. Тады я зразумела, што не змагу вярнуцца ў рэдакцыю і зноў браць каментары ў гэтых жа чыноўнікаў пра тое, што «спецаперацыя неабходная» або што яны там яшчэ маглі б расказаць. Рашэнне пайсці я прыняла сумесна са сваёй сяброўкай, якая таксама адпрацоўвала «размерк», але ў іншай рэдакцыі. Мы не ведалі, што адбудзецца далей, але разумелі, што працаваць на прапаганду больш не можам».

Проста ўзяць і звольніцца з размеркавання немагчыма. Маладога спецыяліста будуць трымаць да апошняга, нават калі ён працуе зусім дрэнна.

Але выйсце ўсё ж ёсць. І не адно, а цэлых два. Першы варыянт перастаць хадзіць на працу, другі прыйсці, але ў нецвярозым стане.

«І ў нейкі з дзён я не выйшла, бо прыйсці на працу п'янай — гэта неяк занадта амаральна. Перад тым як прагуляць, я папярэдзіла сваю рэдактарку, што больш не збіраюся з'яўляцца ў рэдакцыі. Ад яе я пачула масу непрыемных рэчаў. Пачынаючы з таго, што мая праца яе ніколі не задавальняла, і заканчваючы тым, што такія, як я, наогул не павінны жыць. Было менавіта так, а можа, нават больш жорстка. Вельмі шкадую, што на тую сустрэчу я не ўзяла з сабой дыктафон. Урэшце праз некалькі дзён мяне ўсё ж звольнілі».

Паводле слоў дзяўчыны, бацькі падтрымалі яе выбар, асабліва бацька.

«Ён і раней настойваў на тым, каб я пайшла. Казаў: «Нічога страшнага, мы выплацім гэты доўг, не перажывай. Я ж бачу, як табе дрэнна, не мучай сябе». Ён разумеў, з якімі людзьмі і ў якіх умовах я працую».

Выніковая запазычанасць, якую налічыў Паліне суд за тое, што яна пайшла з размеркавання, з улікам таго, што паспела адпрацаваць 6 месяцаў, склала 13 тысяч долараў.

«Грошы я не выплачвала, я ўжо дакладна ведала, што паеду з Беларусі. Я падумала, што лепш адносна свабодна жыць у чужой краіне, чым жыць у роднай, разумеючы, што мяне будуць трымаць сілай. І ў выніку з'ехала».

Яшчэ ў Беларусі Паліна падпісала некалькі дакументаў, што ў яе ёсць доўг. Хоць ведала, што выплачваць яго не будзе.

«Ужо пасля майго ад'езду да мамы некалькі разоў прыходзілі з суда і пыталіся, дзе я. Акрамя таго, на яе ціснулі на працы, маўляў, ваша дачка збегла ад адказнасці, не збіраецца дзяржаве выплачваць доўг і гэтак далей. Але цяпер гэта ўсё ўжо падсупакоілася».

Паліна пра свой учынак не шкадуе. Хоць і прызнаецца, што часам сумнявалася, ці быў гэта правільны крок.

«Я думала пра гэта, калі, напрыклад, не магла знайсці працу або калі моцна сумавала. Але ў цэлым я задаволеная такім збегам абставін».

Цяпер дзяўчына разумее, што пераезд у іншую краіну быў правільным рашэннем. Разумеюць гэта і яе бацькі, хоць і вельмі сумуюць па ёй.

«Тут я знайшла новых сяброў і, па сутнасці, пачала новае жыццё. Вядома, было б нашмат камфортней жыць у сваёй краіне, але ў сваёй свабоднай краіне. Паколькі Беларусь цяпер несвабодная, гэта мяне і трымае».

Чытайце таксама:

Віцэ-прэм'ер Петрышэнка паставіў амбітныя задачы перад дзяржаўнымі СМІ

Міністр інфармацыі прызнаў, што раёнкі ні на што не здатныя

Творча адораныя «сапраўдныя дзяржаўнікі», якія малююць палітычныя карыкатуры. Такія людзі маюць прынесці росквіт дзяржаўным СМІ

Хлопец трапіў на размеркаванне ў раёнку ў Чавусы: Далі кватэру. Ёсць туалет, душа пакуль, праўда, няма

Nashaniva.com